«عثمان» مبتکر فهرستی از بدعت‌هائی است که «برای اوّلین بار» در اسلام روی می‌دهد. [...] برای اوّلین‌

«عثمان» مبتکر فهرستی از بدعت‌هائی است که «برای اوّلین بار» در اسلام روی می‌دهد.

[...] برای اوّلین‌ بار، حاشیه‌نشینِ خاص پیدا می‌کند،

و برای اوّلین بار، حاجب دارد،

و برای اوّلین بار، رابطهٔ تودهٔ عادی مردم با خلیفه، واسطه پیدا می‌کند،

و برای اوّلین بار، بیت‌المال در اختیار خلیفه قرار می‌گیرد و کلیددار بیت‌المال به مسجد می‌آید،

[...] برای اوّلین بار، زندانی سیاسی پیدا می‌شود،

[...] برای اوّلین بار، تبعید سیاسی روی می‌دهد،

برای اوّلین بار، انسانی به وسیلهٔ حکومت شکنجه می‌شود(عبدالله‌بن‌مسعود)، 

برای اوّلین بار، قرآن وسیلهٔ عوام‌فریبیِ سیاسی قرار می‌گیرد،

برای اوّلین بار، حکّام، دست‌شان بر سرنوشت مردم باز می‌شود و از مسئولیت قانونی و اسلامی مبرّیٰ می‌شوند،

برای اوّلین بار، پیوند قوم و خویشی، نردبان ترقی سیاسی-اجتماعی می‌گردد،

و برای اوّلین بار، پست‌های بزرگ، انحصاری می‌شود و به اعضای باند سیاسی وابسته به خلیفه اختصاص می‌یابد، 

[...] برای اوّلین بار، استثمار طبقاتی، تضاد و تبعیض، سرمایه‌داری(کنز) و اشرافیت و ارزش‌های جاهلی و روح قبایلی و ملاک‌های شیخوخیت و ثروت و نژاد و تبار و شخصیت‌پرستی و قبیله‌گرائی، بر اخوّت‌اسلامی و ارزش‌های معنوی و برابری اجتماعی، امتیازهای اقتصادی و حقوقی بر تقویٰ و سابقهٔ جهاد و قرابت با پیغمبر و علم قرآن و لیاقت فردی چیره می‌شود و.‌‌..

[...] و «ابوذر» که «شکستِ علی» را در «انتخاب ابوبکر» و «انتصاب عمر»، غمگینانه تحمل کرد، اکنون که همه چیز دگرگون شده است و «زور و زر و تزویر» درجامهٔ سپیدِ خلافتِ پیغمبر و در پس نقاب زیبای توحید، بر مردم -که همواره قربانی این تثلیث شوم بوده‌اند- باز آمده است، دیگر نمی‌تواند ساکت بماند.

[...] وی خط اصلی مبارزه‌اش را مبارزه با تبعیض طبقاتی برای استقرار عدالت تعیین کرد. [...] این بود که ابوذر -به عنوان درسی نیز به آن‌ها که چون او می‌کوشند اسلام‌شان «اسلام‌ علی‌وار محمد» باشد- به قرآن بازگشت و شعارش را از او گرفت:

وَالَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَالْفِضَّةَ وَ لَا يُنفِقُونَهَا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ يَوْمَ يُحْمَىٰ عَلَيْهَا فِي نَارِ جَهَنَّمَ فَتُكْوَىٰ بِهَا جِبَاهُهُمْ وَجُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ هَٰذَا مَا كَنَزْتُمْ لِأَنفُسِكُمْ فَذُوقُوا مَا كُنتُمْ تَكْنِزُونَ

«ﻭ ﻛﺴﺎنی ﺭﺍ ﻛﻪ ﻃﻠﺎ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ گنج می‌نهند ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ انفاق ﻧﻤﻰﻛﻨﻨﺪ، ﺑﻪ ﻋﺬﺍبی ﺩﺭﺩآور ﻣﮋﺩﻩ ﺩﻩ، ﺭﻭﺯی ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ تفتیده شوند و بدان‌ها پیشانی‌ها و پهلوها ﻭ پشت‌هایشان ﺩﺍﻍ شود. [ﺑﻪ آن‌ها ﻧﻬﻴﺐ ﺯﻧﻨﺪ] ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ آن‌چه ﺑﺮﺍی ﺧﻮﺩتان ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻴﺪ، ﭘﺲ ﺑﭽﺸﻴﺪ آن‌چه را می‌اندوختید.»

[...] در مسجد می‌نشست و پشت سر هم آیاتی را که عملاً متروک شده بود و مسائلی را از قرآن یا سیرهٔ پیغمبر که دیگر طرح نمی‌شد و طرحش اشکالاتی به وجود می‌آورد و دردسرهائی! بر مردم می‌خواند.

[...] ابوذر می‌دانست که هر عصری دردی دارد و هر نسلی شعاری و آنکه قرآن را، نه یک «شئ متبرک»، که «نور هدایت» می‌داند، باید بر «آیات روز» تکیه کند.

[...] چه باید کرد؟

با ابوذرِ پارسا هیچ‌کار!

او نه «دارد»، تا تهدیدش کنند که: «می‌گیریم!»

نه «می‌خواهد»، تا تطمیع‌اش که: «می‌دهیم!»

(دکتر علی شریعتی- مجموعه آثار ۳- ابوذر- گزیدهٔ صفحات ۲۰۹ تا ۲۱۴)

👇

🆔 @Dr_Shariaaty

https://t.me/Dr_Shariaaty/1183